Para finalizar coa explicación dos instrumentos máis característicos da familia dos electrófonos, explicaremos as Ondas Martenot.
As Ondas Martenot teñen un oscilador que xera ondas en foma de dente de serra, o cal se controla por medio dun teclado convencional e un alambre.
O teclado permite producir notas precisas sen dificultade. Tirando do anel adxunto ao alambre, o intérprete pode facer subir ou baixar o ton en gamas continuas. As ondas Martenot son un instrumento monofónico, é dicir, non produce notas simultáneas. Cando se presiona una tecla pode producirse un único son. Tamén posúe un banco de claves de expresión que lle permiten ao músico cambiar o timbre, o ataque, os harmónicos, etc., coa súa man esquerda.
O Theremin foi un dos primeiros instrumentos electrófonos. Inventado polo soviético Thermen en 1919, consta dunha caixa con dúas antenas. A antena da esquerda (dende o punto de vista do músico) ten forma de bucle e con ela contrólase a intensidade (se aproximas a man, baixa o volume e si a alonxas, sube). A da dereita é unha antena vertical coa que se controla a frecuencia (a altura do son): se acercas a man aumenta a frecuencia (máis agudo) e si a alonxas, diminúe (máis grave).
O curioso do Theremin é que sona sen que o instrumentista toque fisicamente o instrumento, xa que o son é producido pola interferencia producida ao acercar ou alonxar as mans ás dúas antenas das que consta.
A nós déixanos desta maneira :O , COA BOCA COMPLETAMENTE ABERTA!!!! E a vós??
Un sintetizador xera e manipula sons por medios electrónicos. Con este aparato pódense crear novos sons así como producir así como reproducir os sons dos instrumentos musicais coñecidos.
A forma da onda xerada é alterada na súa duración, altura e timbre mediante o uso de dispositivos tales como: amplificadores, mezcladores, filtros, reverberadores, secuenciadores e moduladores de frecuencia.
Un violín eléctrico é simplemente un violín cunha sinal de saída electrónica. O termo pode referirse a un violín acústico con un transdutor electromagnético ou pastilla (pickup en inglés) dalgún tipo, pero usualmente refírese a un instrumento completamente electrónico.
Moitos instrumentos teñen un corpo sólido, o que axuda a previr a retroalimentación das resonancias do corpo oco baixo a gran amplificación dun escenario. Sen embargo, o timbre dun violín acústico créase directamente a causa destas resonancias, e é por elo que un violín eléctrico ten un son moito máis “crudo” que un acústico, dependendo de cómo se captura a sinal. Normalmente, os violíns eléctricos teñen un deseño minimalista e pouco tradicional, para manter o peso o máis baixo posible.
As sinais dun violín eléctrico normalmente pasan a través dun proceso electrónico, igual que unha guitarra eléctrica, para obter o son desexado.
O baixo eléctrico está construido de maneira similar a unha guitarra eléctrica.
O baixo xeralmente tócase coa xema dos dedos. Aínda así, hai outras maneiras de levar a cabo a súa execución, destacándose as seguintes:
O slap golpeando co dedo pulgar, esta técnica produce un son moi percusivo, xa que as cordas do instrumento golpéanse contra o mástil. O pop estirando ou pellizcando (pizzicato), as cordas, empregando as xemas dos dedos. O tap, apoiando as xemas dos dedos sobre as cordas contra o diapasón.
A orixe do baixo eléctrico sitúase sobre o ano 1951, en Estados Unidos. O seu creador foi Leo Fender, que contruiu o seu diseño para aliviar os problemas de espazo e sonido dos contrabaixos da época, reducindo drásticamente o corpo, incorporando a amplificación eléctrica e engadindo os trastes.
O baixo normalmente ten catro cordas, aínda que podemos atopar instrumentos con un número maior de cordas e con maios número de trastes.
A continuación pasaremos a expor os instrumentos máis característicos da familia dos electrófonos.
Comezaremos pola guitarra eléctrica.
Unha guitarra eléctrica é unha guitarra con un ou máis transdutores electromagnéticos chamados “pastillas” que convirten as vibracións das cordas en sinais eléctricas capaces de ser amplificadas e procesadas.
As terminacións do fío son conectadas a un cable e éste a un amplificador. Cando unha corda de metal vibra xunto á pastilla, perturba o campo magnético da bobina da pastilla e este responde por analoxía xerando unha corrente eléctrica onde a onda coincide coa lonxitude e amplitude de onda da vibración da corda. A lonxitude e a amplitude de onda determina que nota sona, se é un La ou un Do, etc.
Esa sinal é aumentada polo amplificador e entón pasa ao altavoz que, ao vibrar, é o encargado de crear ondas sonoras procesadas.
O Theremin foi un dos primeiros instrumentos electrófonos. Inventado polo soviético Thermen en 1919, consta dunha caixa con dúas antenas. A antena da esquerda (dende o punto de vista do músico) ten forma de bucle e con ela contrólase a intensidade (se aproximas a man, baixa o volume e si a alonxas, sube). A da dereita é unha antena vertical coa que se controla a frecuencia (a altura do son): se acercas a man aumenta a frecuencia (máis agudo) e si a alonxas, diminúe (máis grave).
A forma da onda xerada é alterada na súa duración, altura e timbre mediante o uso de dispositivos tales como: amplificadores, mezcladores, filtros, reverberadores, secuenciadores e moduladores de frecuencia.
O baixo xeralmente tócase coa xema dos dedos. Aínda así, hai outras maneiras de levar a cabo a súa execución, destacándose as seguintes:
As terminacións do fío son conectadas a un cable e éste a un amplificador. Cando unha corda de metal vibra xunto á pastilla, perturba o campo magnético da bobina da pastilla e este responde por analoxía xerando unha corrente eléctrica onde a onda coincide coa lonxitude e amplitude de onda da vibración da corda. A lonxitude e a amplitude de onda determina que nota sona, se é un La ou un Do, etc.